اختلالات عضلانی اسکلتی و ارتباط آن با فرسودگی شغلی در پرستاران: یک مطالعه توصیفی تحلیلی

مقدمه: پرستاران به دلیل وضعیت کار و فشارهای روانی که در محیط کار متمحل می شوند، در معرض ریسک ابتلا به اختلالات عضلانی اسکلتی بوده و این عوامل می تواند در بروز فرسودگی شغلی این افراد مؤثر باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اختلالات عضلانی اسکلتی و ارتباط آن با فرسودگی شغلی در پرستاران انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بود که بر روی 400 نفر از پرستاران شاغل در کلیه بیمارستان های آموزشی سطح شهر ساری در 3 ماهه آخر سال 1394، به روش تصادفی طبقه بندی شده انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه اختلالات عضلانی اسکلتی نوردیک و فرسودگی شغلی ماسلاچ بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، تی تست و ضریب همبستگی پیرسون به وسیله نرم افزار spss.18 صورت گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که اختلالات عضلانی اسکلتی در ناحیه کمر (%8/55) شایع ترین اختلالات در بین پرستاران بود. همچنین بیشترین میزان فرسودگی شغلی مربوط به خرده مقیاس فقدان موفقیت فردی با میانگین و انحراف معیار 39/7 ± 41/31 بود. بین بروز اختلالات عضلانی اسکلتی با خرده مقاس فقدان موفقیت از فرسودگی شغلی ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (001/0 = p). همچنین بین اختلالات عضلانی اسکلتی با سن، جنس، سابقه کاری و شاخص توده بدنی و نیز بین سن و سابقه کاری با فرسودگی شغلی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (05/0 > p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه شرایط جسمی و کیفیت محیط کاری نامناسب پرستاران در ابتلا آنان به دردهای مزمن عضلانی اسکلتی مؤثر است. بنابراین، هرگونه مداخله جهت پیشگیری از اختلالات عضلانی اسکلتی و کاهش فرسودگی شغلی می بایست به ترتیب بر کاهش نیازهای فیزیکی، فشارهای روانشناختی و حمایت سرپرستی متمرکز شود.